De behandeling van Pieter Omtzigt doet me denken aan een voorval uit de roman Catch-22 van Joseph Hellers.

Uit de roman Catch-22 van Joseph Hellers:

Luitenant Scheisskopf moedigt een peloton luchtmachtkadetten aan om hem nu eens precies te vertellen waarom ze zo’n slecht moreel hebben en zo’n schamele vertoning hebben gemaakt van hun optreden in de paradewedstrijd. Een van de kadetten, Clevinger, voelt zich geroepen om gehoor te geven aan zijn verzoek en slaat daarbij de waarschuwingen van zijn vriend Yossarian in de wind.

“Ik wil echt dat iemand me het vertelt,” zei luitenant Scheisskopf op bezwerende toon.
“Ook als het mijn fout is dan wil ik het nuhoren.”
“Hij wil graag dat iemand het zegt,” zei Clevinger.
“Hij wil dat iedereen zijn mond houdt, idioot,” antwoordt Yossarian.
“Heb je dan niet gehoord wat hij zei?” hield Clevinger vol.

“Ik heb gehoord wat hij zei,” antwoordde Yossarian. “Ik hoorde hem luid en duidelijk zeggen dat hij wil dat we onze kiezen op elkaar houden, als we tenminste verstandig zijn.”
“Ik wil jullie echt niet straffen,” bezwoer de luitenant hen.
“Hij zegt dat hij me niet zal straffen,” zei Clevinger.
“Hij zal je castreren,” zei Yossarian.

“Ik zweer dat ik jullie niet zal straffen,” zei luitenant Scheisskopf. “Ik zal de man die mij de waarheid vertelt dankbaar zijn.”
“Hij zal je haten,” zei Yossarian. “Op zijn sterfbed zal hij je nog haten.”

Maar Clevinger luistert niet en trapt erin. Hij probeert luitenant Scheisskopf een plezier te doen en het gevolg is dat hij voor de krijgsraad wordt gedaagd en beschuldigd wordt van het aanzetten tot opstand van zijn medekadetten.